از تولد تا ۳ سالگی بازی های کودکان بیش تر انفرادی و با هدف آشنایی با اندام ها و اشیاء و چگونگی استفاده از آن ها صورت می گیرد.
در سنین ۳ تا ۷ سال کودکان علاوه بر بازی های فردی قادر به فعالیت های گروهی نیز می گردند.
کودکان در این سن یکجا جمع می شوند اما هر کدام بازی خود را می کنند ، اگر یکی از آن ها را از جمع جدا کنیم گریه می کند در حالی که بازی مشترک و گروهی انجام نمی دهند ؛ که اصطلاحا به آن بازی موازی می گویند.
در اواخر این دوره سنی بازی ها به مرور از حالت خود مختاری خارج شده و به صورت بازیهای قراردادی در می آیند.
معمولا کودکان بزرگتر وقت کمتری برای بازی دارند و برخی فعالیت ها را به خاطر احساس کودکانه بودن یا کسل کننده بودن رها می کنند.
البته کم شدن تعداد فعالیت های بازی ممکن است به علت نبودن همبازی هم باشد.